Wyobrażacie sobie, jak to jest prosto z tętniącej życiem Warszawy i nowoczesnego mieszkania wylądować na krańcu innego kontynentu, w miasteczku nad brzegiem oceanu i zamieszkać w drewnianym domu na kurzej łapie razem z jego właścicielami — hipisami?
I to nie na wakacje, nie po to, by zwiedzać, spacerować, wydawać kasę. Tylko po to, by przetrwać, by walczyć o wizę, by próbować urabiać kontakty, z których kto wie, czy coś kiedyś wyjdzie… Lądujesz tam, bo osoba z branży, którą ledwo znasz, mówi, że ma pokój i strych do wynajęcia za $1000. A z tą osobą może kiedyś będziesz chciał robić biznes. Gdy się tam znaleźliśmy nie wierzyliśmy własnym oczom. Czuliśmy się jak w filmie. Albo jak w grze przygodowej, w której kręcąc się samotnie po pięknej krainie trzeba rozwiązywać zagadki.
W niedzielę zrobiliśmy sobie krótką wycieczkę do Monterey Bay. Odwiedzamy tamte miejsca kilka razy w roku. Za każdym razem będąc w Monterey przypominamy sobie ten 3-miesięczny okres od stycznia do kwietnia 2013 r. (kontekst tej sytuacji opisywałam tu „Jak zaczęła się nasza amerykańska historia?”). Wiele osób na pewno pozazdrościłoby nam tego pobytu, jednak nam nie było za wesoło. Była zima, więc dni bardzo krótkie. Nikogo nie znaliśmy w okolicy. Czas leciał jak szalony, kasa topniała (szczególnie na prawników). Ale ratował nas widok oceanu. I przyjemna pogoda. I Skype z rodziną i przyjaciółmi z Polski. Oglądaliśmy zachód słońca na tym pięknym odcinku wybrzeża niemalże codziennie.
No więc zawsze wracamy do Monterey z sentymentem. Był to bardzo egzotyczny okres (szkoda, że już wtedy nie pisałam bloga! Ale wspomnienia kiedyś może doczekają się książki…?). Z właścicielką domu — Caroline — kontaktu nie mamy.
W niedzielę nagrywałam dużo snapów i zrobiłam parę zdjęć. Wybierzcie się tam z nami raz jeszcze!
Ps. Mnóstwo zdjęć z samego Carmel zamieściłam niemalże równo rok temu na blogu! — Ja&On w Krainie Czarów – Carmel w Kalifornii
