Nowy Jork, 5th Avenue i jedno spotkanie, które zapamiętałam na zawsze

Podziel się:

Tweet

Nowy Jork, sierpień, 2010 rok. Wyjazd 2-tygodniowy, zwiedzanie i relaks z grupą znajomych, ok 8 osób. W tamtym czasie w Polsce pracowałam w reklamie outdoorowej, miało być fajnie i kreatywnie (firma współpracowałą z moją uczelnią – SWPS), a było monotonnie i sprzedażowo. Minął rok od zakończenia studiów, a ja wciąż szukałam własnej drogi. Nie kręciła mnie praca w sprzedaży, uwielbiałam za to kreatywną i dynamiczną robotę, którą po godzinach realizowałam w pierwszej połowie 2010r. tj. produkcja pierwszego fanowskiego klipu do utworu Depeszów i organizacja akcji koncertowych na 13000 osób. Wtedy odkryłam w sobie chęć do tworzenia, do przejmowania inicjatywy, do robienia projektów, których efekty mogą wywoływać coś u innych, na przykład radość, motywację, inspirację lub tworzyć historię i wspomnienia. Tylko nie miałam pojęcia, jak mogę szukać z tym związanej pracy ani co robić na własną rękę w tym kierunku.

W Nowym Jorku czułam się jak ryba w wodzie. Mimo upału, tłoku i odcisków miałam ochotę chodzić tamtymi ulicami bez końca. Gdybym obeszła cały Manhattan, chodziłabym dalej w kółko. Czułam, że żyję, ale wciąż na ziemię sprowadzała mnie myśl, że nie robię tego, co chcę, i co pozwoli mi rozwijać się dalej. I tak spacerowałam tymi ulicami, chłonąc każdą chwilę. Najbardziej lubiłam okolice Lower West Side, czyli szklane wieżowce w otoczeniu parków, a także legendarną 5th Avenue – marzenie designerów, mekkę drogich butików, galerii sztuki, ekskluzywnych mieszkań. 5th Avenue biegnie wzdłuż Central Parku i połączenie tej ekskluzywności oraz pięknej zieleni sprawia, że szaleję na punkcie tego miejsca.

Był to przedostatni dzień mojego pobytu w NYC. Postanowiłam go spędzić na 5th Ave. Na okolicznych stoiskach kupiłam sobie kilka inspirujących modowych magnesów i rysunków z panoramą miasta. Usiadłam na ławce, by jeszcze przez chwilę nie musieć stamtąd wracać. Przechodził obok mnie mężyczna, ok 50letni, chudy, niespecjalnie starannie ubrany, z kapelusikiem na głowie. Zapytał mnie, czy to moje rysunki trzymam w tubce. Jego zaczepka nie dziwiła mnie wcale, gdyż ludzie w USA częst zagadują do innych, nie boją się, nie wstydzą. Odpowiedziałam, że nie, że to takie tam, turystyczne pamiątki. Powiedziałam za to, że lubię rysować, że nawet zrobiłam ostatnio kilka portretów ze zdjęć, ale nic więcej, i że żałuję, bo chciałabym częściej robić to, co uwielbiam. Tylko jeszcze nie wiem jak.

Rozmawialiśmy chwilę o tym, że mieszkam w Polsce, że uwielbiam Amerykę, że strasznie chciałabym tu zamieszkać, ale nie zapowiada się na to. Że póki co mam stabilną pracę w Warszawie, znajomych, rodzinę i wygląda na to, że tam zostanę. Mówił mi, że nie mogę na to pozwolić, że skoro uwielbiam USA, to muszę starać się tu przenieść, że on też kocha NY i zgadza się ze mną, że tu jest tak pięknie. O sobie powiedział, że jest malarzem i mieszka w NY na… Madison Avenue! Kolejnej bogatej ulicy, równoległej do 5th Ave.

Po krótkiej rozmowie rozeszliśmy się, on nie pytał jak mam na imię, ja nie zapytałam jego. Pozostawił mnie w totalnym rozdarciu, jeszcze większym, niż to wywoływane przez samo przebywanie na 5th Avenue. Spotkanie z nim wydawało się trochę jak żywy głos serca, tak jakby pojawił się specjalnie po to, by powiedzieć mi, że mam podążać za marzeniami. Że skoro chcę być w USA, to mam o to się starać. Że skoro nie chcę robić tego, co robię, to powinnam więcej skupiać się na tym, co chcę i się nie poddawać.

Z tą lekcją wróciłam do Polski wiedząc, że może nie zmieni mojego życia w tydzień, ale liczyło się z nią moje sumienie. Po miesiącu zaczęłam przygotowania do kolejnego niezależnego teledyskowego projektu, tj. video do utworu „Ghost” Depeche Mode z udziałem ponad 100 fanów. Wiedziałam, że w ten sposób dam upust całej swojej kreatywnej energii, i że stworzymy coś istotnego. Przy teledysku pracowałam z Kubą, który także uwielbiał Stany.

No a potem… to już wszystko wiecie ;)